۱۰/۲۴/۱۳۸۴
پرچم يک کشور نشانه مشروعيت آنست
پرچم يک کشور می تواند معانی زيادی داشته باشد. می تواند به معنای استقلال، سربلندی و توانايی يک مملکت باشد. ولی هنگاميکه مردم يک کشور اين پرچم را به اهتزاز در می آورند، به معنای علاقه به زادگاهشان می باشد. اين نکته معمولاً ارتباطی به حکومتی که بر آنها حکومت می کند ندارد. حاليه اين حکومت می خواهد دموکراتيک، دست نشانده ويا ارتجاعی باشد، تفاوت چندانی ندارد. مردم روسيه قبل از سقوط شوروی پرچم سرخ داس و چکش دار را به اهتزاز در می آورند و حالا پرچم چند رنگ روسيه را. برايشان هر دو يک معنی داشت که همانا علاقه شان به «روسيه مادر» بود.
هنگاميکه جوانان ايرانی پرچم رسمی کشور را در مسابقات ورزشی به اهتزاز در می آورند، منظورشان علاقه شديد به رژيمی که بر آنها حکومت می کند نيست. منظورشان علاقه به ايران است. اين علاقه ای است که در هر ايرانی می جوشد و همين علاقه به وطن است که ما ايرانی های دور افتاده از وطن را اين چنان در خود مشغول کرده و فکر و ذکرمان را متوجه وطن کرده است.
پرچمی که در دست اين جوانان ايرانی می بينيد بعد از انقلاب ضدسلطنتی به عنوان سمبل رسمی ايران درآمد. بنا به نوشته سايت سيا، پرچم ايران از سه نوار موازی سبز، سفيد و قرمز تشکيل شده است. نماد ملی که کلمه الله می باشد به شکل يک گل لاله به رنگ قرمز در مرکز اين پرچم قرار گرفته که نشانه شهادت است. عبارت الله اکبر يازده بار در حاشيه نوار سفيد نگاشته شده است. اين سمبل ايران است که حتی سازمان سيا هم به آن اذعان دارد.
اين پرچم به اين صورت که تشريح شد در خارج از ايران ناياب است. در تمام تهرانتو که بگرديد حتی يک نمونه از آن هم پيدا نمی شود. من در مورد تهرانجلس و کاميونيتی های ديگر ايرانی نمی دانم ولی فکر کنم اوضاع در آنجا هم به همين منوال باشد. تنها پرچمی که پيدا می شود همان پرچم قديمی ايران با نشان شيروخورشيد (بدون تاج) ويا پرچم سه رنگ ساده است. وقتی مسابقه فوتبالی هست و ايران حريف را شکست می دهد، جوانهای ايرانی را می بينی که با ماشين در خيابان اصلی شهر بالا و پايين می روند، پرچم شيروخورشيد را به اهتزاز در می آورند، بوق می زنند و فرياد می کشند. برای آنها پرچم شيروخورشيد نشانه مملکتشان است. مملکتی که به احتمال زياد هرگز نديده اند. من به شخصه به غير از بالای سفارت در اتاوا در جای ديگری پرچم رسمی ايران را نديده ام، ولی خيلی مايلم بدانم که اگر کسی اين پرچم را به اهتزاز در بياورد، با چه عکس العملی روبرو می شود. من که شخصاً جرأت چنين کاری را نمی کنم. شما چطور؟
عده ای ممکن است دليل مخالفت خود را به نقش بندی عبارت الله در مرکز و حاشيه های اين پرچم بدانند. البته ايران تنها کشوری نيست که از عبارت الله در پرچمش استفاده می کند. کشورهای ديگری هم منجمله عراق و عربستان سعودی از اين عبارت استفاده می کنند. در واقع بعد از اشغال عراق، عده ای خواستند که پرچم عراق را تغيير دهند که با مخالفت شديد مردم عراق روبرو شدند. پس اين مخالفت با پرچم ايران جنبه مذهبی ندارد.
به نظر من اين فقدان پرچم رسمی ايران در خارج از مملکت نشانه غيرمشروع دانستن رژيم ايران در خارج مملکت است. اين مخالفين رژيم براي خودشان يک ايران مجازي به وجود آورده اند که پرچمش همان پرچم شيروخورشيد دار است. در اين ميان گروهی از ايرانيان خارج نشسته خود را اصلاح طلب می دانند. آنها بر اين عقيده اند که اگر قرار است تغييری در ايران به وجود بيايد، بايستی از داخل اين رژيم باشد. آنها از حرکات فکری که در جوانهای دانشجو و فرهيخته در داخل مملکت به وجود آمده حمايت می کنند. در جريان انتخابات از کانديدای اصلاح طلب پشتيبانی می کردند و هدفشان آزادی بيان و دموکراسی از نوع غربی آن است. به نظر می رسد که اين عده مخالف رژيم نيستند ولی حق اهتزاز پرچم رسمی کشورشان حتی از اين گروه هم سلب شده است.
پس موضوع به مشروعيت اين رژيم بر می گردد. تا زمانيکه نتوانيم پرچم رسمی کشورمان را به خاطر فشارهای مخالفين جمهوری اسلامی به اهتزاز در بياوريم، به طور ضمنی مشروعيت اين رژيم را به زير سوال برده ايم. در آن صورت به طور غيرمستقيم از هرگونه اقدامی که شامل تهديد، ارعاب، تحريم و دست آخر حمله نظامی می شود حمايت کرده ايم. چون از هرچه بگذريم تنها روش مقابله با رژيمی که مشروعيت ندارد همين است.
اشتراک در پست‌ها [Atom]