۱/۱۰/۱۳۸۵
وارد معقولات شدن
۱/ يک زمون که توی ايران قبل از انقلاب بوديم، چون می دونستيم همه اخبار راديو و تلويزيون و مطبوعات سانسور و تحريف شدن، برای اينکه از اخبار «واقعی» با خبر بشيم به سراغ راديو بی بی سی می رفتيم. البته اونم يواشکی و توی پستوی خونه که خدای ناکرده گشتی های ساواک خبردار نشن. اخبار بی بی سی را هم با کسی غير از خودی ها در ميون نمی گذاشتيم.
ولی اينروزها که در مهد آزادی زندگی می کنيم، بيشتر از درد اجبار به سراغ سايت بی بی سی فارسی می ريم. چون واقعاً آلترناتيو چيست؟ راديو فردا که توسط وزارت امور خارجه آمريکا گردونده ميشه. درست مثل اينه که آدم برای شنيدن اخبار آمريکا به راديوي ج.ا. گوش کنه! سايت های ديگر برون مرزی هم از قبيل «گويا» و «روز» که مخالف رژيم هستن و معمولاً از کاه کوه می سازن و به اخبارشون زياد اعتمادی نيس. اگر تموم اين سايت های به اصطلاح خبری برون مرزی را زير رو کنين، حتی يک خبر مثبت در مورد ايران پيدا نمی کنين. فکر کنم حتي اگه در عراق تحت اشغال هم بگردی بايستی بشه يک خبر مثبت پيدا کرد چه رسد به ايران. پس اين سايت ها برنامه کاری خودشون را دارن.
پس می مونه بی بی سی که هميشه ظاهر بيطرفانه به اخبارش می ده ولی ته دل می دونيم که اينطور نيس.
در اين ميون شايد بشه به همون سايت های درون مرزی مثل «ايسنا» بيشتر اعتماد کرد، چون بااينکه می دونيم سانسور شدن ولی اقلاً برنامه کاری ندارن و اخبارشون هم برای راضی کردن قشر بخصوصی از جامعه تحريف نشده.
۲/ اين آشنای مجازی ما هم تصميم گرفته که ديگر ننويسد. البته من از دليل اصلی اش زياد آگاهی ندارم ولی فکر کنم اين احساسی است که خيلی از ماها در اين وبلاگستان فارسی داريم. خود من هم هربار که چيزی می نويسم مثل اينستکه آخرين نوشته ام هست. وبلاگ منهم هيچوقت در زمره وبلاگ های فارسی مرجع و مطرح نبوده که کسی کمبودش را احساس کند. ولی وبلاگ تريبونی است که نويسنده برای اظهار عقايدش از آن استفاده می کند و به نظر من نمی توان برای جلب خواننده هم رنگ جماعت شد ويا دست به خودسانسوری زد. متأسفانه اين وضعيتی است که در وبلاگستان فارسی وجود دارد و عده ای از وبلاگ نويسان برای اينکه از شر هتاکان و مخالفين دوآتشه نظام در امان باشند، به خودسانسوری می پردازند. منهم سعی کردم نقطه نظر متفاوتی را ارائه کنم ولی انگار وبلاگستان فارسی جايش نيست. دست آخر خودم هم از برخلاف جريان شنا کردن خسته شدم.
البته طبق معمول اين کل مشکل نيست. با وجودی که اين دنيای مجازی موجب شده وبلاگ نويسان درون مرزی و برون مرزی قدری با هم مراوده داشته باشند ولی نتوانسته خلا فيزيکی را پر کند. نگاه ما خارج نشينان از زمين تا آسمان با نگاه هم وطنانمان در داخل کشور تفاوت دارد. مشکلاتمان هم همينطور. پس شايد بد نباشد آن دسته از وبلاگ نويسان مرجع و اليت به اين مشکل هم بپردازند.
اشتراک در پست‌ها [Atom]