۳/۲۲/۱۳۸۵
خودتان عنوان بگذاريد
اکثريت مردم دنيا ابرپيوند (هايپرلينک) ندارند، هنوز نمی توان به وبلاگشان لينک داد، هنوز نمی توان روی اسم شان کليک کرد، هنوز آدم های مجازی نشده اند، هنوز اسم و رسم و چهره و هويت دارند. هنوز واقعيت دارند.
چند روزی است که اعلاميه تجمع زنان را در وبلاگ های مختلف ديده ايم. به نظر می آيد که همه خواسته های عنوان شده به حق باشد و فقط مختص به عده معدودی از زنان نمی شود. در حقيقت خواسته های عنوان شده مربوط به آحاد زنان مملکت می شود. پس چگونه است که هر زمان چنين گردهم آيی ها و تظاهراتی برگزار می شود و از طريق اينترنت و غيره آگهی می شود، تنها چند صد نفر شرکت می جويند؟ اگر اين خواسته همه زنان ايرانی است (که هست) چرا ميليون ها نفر در چنين تظاهراتی از حقوق حقه خود دفاع نمی کنند؟
جريانات امروز همه را متأثر کرد. اينکه يک عده از زنان در محلی جمع بشوند و مورد ضرب و شتم قرار بگيرند را به هيچ عنوان نمی توان توجيه کرد. ولی تا زمانيکه اين جنبش (اگر بتوان نام آن را جنبش گذاشت) نتوانسته اين خيل را قانع کند که خواسته هايشان خواسته های آنها هم است و مختص به عده انگشت شماری از زنان تحصيل کرده و تهرانی نمی شود، در همين حد باقی می ماند.
تا زمانيکه نتوانند به جای چندصد نفر، چند ميليون نفر را به خيابان ها بکشاند، حکومت (حالا هر حکومتی که می خواهد باشد) در مقابلش مقاومت می کند. اين زنان فرهيخته بايستی بهتر از من از تاريخ آگاهی داشته باشند. تا بوده همين بوده و تا هست همين است.
اشتراک در پست‌ها [Atom]