۵/۲۰/۱۳۸۵
خواندن اين نوشته برای افراد کمتر از ۸۱ سال ممنوع است
بالاخره دولت های امپرياليست به اين نتيجه رسيدند که زمان آن رسيده به جنايات رژيمی که خودشان در منطقه به وجود آوردند خاتمه دهند. قرار است که قطع نامه شورای امنيت توسط کابينه اسرائيل هم تصويب شود.
در اين ميان برنده واقعی که بود؟ مسلماً دولت اسرائيل نبود که با آنهمه توپ و تفنگش و با آن هواپيماهايش زندگی را بر مردم بيچاره لبنانی سياه کرد. بعد از يک ماه جنگيدن با يک گروه شبه نظامی که از قدرت نظامی آنها نيز برخوردار نبود، مجبور شدند که عقب نشينی کنند.
اگر قرار بود که با اين عمليات نظامی شان به حزب الله زهر چشم نشان بدهند که انگار کاملاً برعکس شد. حزب الله به آنها نشان داد که آمادگی دارد در مقابل نيروهای صهيونيستی ايستادگی کند، با آنها مبارزه کند و آنها را شکست دهد.
اگر قرار بود که با اين عمليات به دشمن ديرينه شان، جمهوری اسلامی زهر چشم نشان دهند که بيشتر زبونی و استيصال خودشان را نشان دادند. ارتش سهمگين اسرائيل که در مقابل يک گروه شبه نظامی کوچک چنين رفتار می کند که از روی استيصال به نابودی زيربنای مملکت می پردازد، زن و مرد و بچه بيگناه را کشتار می کند و دست آخر هم موافقت به عقب نشينی می کند، در مقابل يک ارتش واقعی می خواهد چه بکند؟
در اين ميان يک تابوی مهم ديگر هم شکسته شد. آنهايی که فکر می کردند اسرائيل آنقدر قدرتمند است که هيچ قدرت منطقه ای را توان مقابله با آن نيست، بهتر است که به نقشه کشی هايشان برگردند. يک گروه شبه نظامی که حتی نيروی هوايی هم ندارد، هزاران موشک را به سوی شهرهای اسرائيلی پرتاب کرد. ميليون ها شهروند اسرائيلی را برای هفته ها در پناهگاه هايشان محبوس کرد. دولت اسرائيل را مجبور کرد که دست آخر «جام زهر» را بنوشد و با قطع نامه ای موافقت کند که در آن نشانی از پيروزی برای اسرائيل نيست.
اگر در بين عرب ها فقط يک نفر خايه داشته باشد، همانا نصرالله است. شايد زمان آن رسيده است که عرب ها از خواب خرگوشی خود خارج شوند، ببينيد که چه دولت های بزدل و ترسويی بر آنها حکومت می کنند و همان راهی را بروند که نصرالله و سلحشوران لبنانی رفتند.
اشتراک در پست‌ها [Atom]