اينجا يک شبکه تلويزيونی هست که انگار رسالتش اينستکه ثابت کند در حقيقت همه استروتايپ ها در مورد زنان حقيقت دارد. چندين سال پيش که تازه راه افتاده بود و هنوز با اين شبکه تلويزيونی آشنا نشده بودم، فکر می کردم که حالا بايستی صبح تا شب به گفتار اشخاصی مثل «گلوريا استاينم» گوش کنيم ولی خوشبختانه (ويا بيشتر بدبختانه) اينطور نشد. چون در اين جامعه که از قرار معلوم زنان پس از سال ها مبارزه تا حدودی به جايگاه واقعی شان در جامعه رسيده اند، حرکت هايی وجود دارد که آنها را به صورت «دام بلاند» (زن بلوند احمق) نشان دهد ويا آنها را به «آشپزخانه» برگرداند. اين شبکه تلويزيونی قصد دارد که به هردو هدف نائل شود.
برنامه های اين شبکه را می توان به يک سری برنامه های لوس و بی سروته خلاصه کرد. بيشتر برنامه هايش در مورد دکوراسيون داخلی منزل است ولی در اين ميان فيلم سينمايی هم نشان می دهند که از نوع عاشقانه رومانتيک و محبوب زنان است.
حالا چه شد در مورد شبکه زنان نوشتم. چندی پيش که داشتم کانال عوض می کردم به اين شبکه زنان رسيدم که يک فيلم کمدی رومانتيک را با شرکت «جوليا رابرتز» نشان می داد. به عقيده من همه مردهايی که با اين هنرپيشه خوب آمريکايی آشنايی دارند به طور مخفيانه عاشقش هستند که اين موضوع شامل بنده هم می شود. اتفاقاً داستان فيلم به آنجا رسيده بود که عده ای در يک رستوران جمع شده بودند و آهنگ معروف «ديان وارويک» را می خواندند.
و اين خود شاهکار هاليوود است که می تواند چنين صحنه هايی را درست کند. آيا می توان اين صحنه از يک فيلم رومانتيک هاليوودی را تماشا کرد و لبخند نزد؟ درست مثل اينکه همه غم و غصه هايت برای چند لحظه هم که شده فراموش می شوند. حالا می خواهد مرد باشی يا زن. آه‌ه‌ه!
