۴/۰۵/۱۳۸۸
جورج گالووی دلقکی بيش نيست
همين چند ماه پيش بود که در يک شب سرد زمستانی همه در يک کليسا در مرکز شهر تورنتو جمع شده بوديم که به سخنان جورج گالووی، نماينده مجلس بريتانيا گوش بدهيم. جمعيت هزار نفری در کليسا جوش و خروش زيادی داشت. جورج گالووی برای آمدن به کانادا اجازه ورود نگرفته بود و اين موضوع همه را خشمگين کرده بود. شعار برعليه نخست وزير و وزير وقت کانادا و در حمايت از جورج گالووی و فلسطينی ها می دادند. جورج گالووی از طريق ويدئولينک برای جماعت حاضر صحبت کرد. از اينکه حقوق اوليه اش به عنوان يک شهروند و يک عضو مجلس بريتانيا خدشه دار شده سخن گفت. جماعت حاضر بسيار کف زدند و هورا کشيدند.
همين آقای گالووی که اينقدر از موضوع خدشه دار شدن آزادی بيان شخصي اش عاصی بود و خط و نشان می کشيد که مردم ساکت نخواهند نشست و قيام خواهند کرد و غيره حالا از رژيمی حمايت می کند که آزادی بيان را برای ميليون ها ايرانی سلب کرده است. همين آقا به طور ضمنی از جنبش های حماس و حزب الله پشتيبانی می کند که همان راهی را خواهند رفت که جمهوری اسلامی رفت.
اگر حماس و حزب الله از احمدی نژاد پشتيبانی و حمايت می کنند و برايش تبريک می فرستند می توان فرض کرد که به خاطر کمک های ميليونيست که رژيم به آنها می دهد. اگر چاوز از احمدی نژاد پشتيبانی می کند و کار را کار سازمان سيا می داند می توان فرض کرد که به فکر قراردادهای ميليارديست که با دولت احمدی نژاد منعقد کرده که با روی کار آمدن هر کس ديگری فسخ خواهند شد.
ولی آقای گالووی چطور؟ او چطور می خواهد ضرب و شتم و جلوگيری از هرگونه اعتراض مدنی را توجيه کند؟ آيا سياست برايش آنقدر اهميت دارد که می تواند تمام اصولی که هر انسان آزاده ای به آنها ايمان دارد را زير پا بگذارد؟
به فرض برای مواجبش نگران است که از «پرس تی وی» می گيرد و ممکن است قطع شود. می توانست چند صباحی را خاموش شود تا شايد آبها از آسياب بيافتند و بعد دوباره مشغول به کار شود. همان کاری که بسياری از وبلاگ نويسان دارند انجام می دهند. خاموش شده اند در لحظه ای که هيچ ايرانی نبايد خاموش شود، حالا به هر دليلی می خواهد باشد.
خيلی ها که شامل خود بنده می شوند از سخنان دو آتشه احمدی نژاد در سازمان ملل و در مقابل مطبوعات خارجی حمايت کردند. خواستند بگويند که احمدی نژاد به فکر طبقه محروم و زحمتکش است. خيلي ها خواستند بگويند که اين رژيم قابليت اصلاح را دارد. ولی اين کودتا چهره واقعی اين رژيم را به جهانيان نشان داد. چشمهای خيلی از ماها را باز کرد. رژيمی که با ايجاد دو دستگی در بين ملت خودش می خواهد مردم را به جان هم بياندازد ارزش حمايت ندارد. اگر آقای گالووی برای منافع شخصی می خواهد از اين رژيم حمايت کند بستگی به خودش دارد. ولی با اينکار به هرگونه جنبش آزاديبخش فلسطينی لطمه وارد می کند. با اينکار نشان می دهد که چيزهايی که مخالفينش در مورد او گفتند حقيقت دارد. او دلقکی بيش نيست.
۳/۲۹/۱۳۸۸
هفت روزی که دنيا را تکان داد
زمان مصدق (نه اينکه من يادم می آيد ويا حتی به دنيا آمده بودم) يک عده ای فرياد می زدند «يا مرگ يا مصدق.» و فکر کنم انديشه و راه مصدق برای خيلی ها ارزش مرگ را داشت.
اينطور که به نظر من می رسد يک جمعيت چند ميليونی در ايران هست که دارند جان خودشان را به خطر می اندازند، چون جانشان به لبشان رسيده است. اين لُب کلام است. در انتخابات چهار سال پيش هم تقلب شد ولی کسی نبود که به خيابان ها بريزد و اينطور حماسه بيافريند. فکر کنم خود رهبران جنبش هم تصورش را نمی کردند که مردم چنين کنند. فکر می کردند که شکايتی به شورای نگهبان می کنند، شورای نگهبان زير سبيلی در می کند. مدتی جار و جنجال می کنند. بعد هم موسوی به کار فرهنگی اش بر می گردد و کروبي هم به هر کاری که می کرد.
ولی اين انتخابات و نتايج آن همانند جرقه ای بود که ملت را به خيابان ها کشانيد و گفتند «يا مرگ يا آزادی.» کسی هم نگفت «يا مرگ يا موسوی» چون رهبری موسوی اتفاقی بود ولی خب هر جنبشی يک رهبر می خواهد. آن فريادهايی که مردم ستم ديده در طول شب از پشت بام هايشان می کشند فرياد اخوت با موسوی نيست. فرياد فغان است.
در اين ميان يک عده خارج نشين جلوی مانيتورهايشان نشسته اند و نظاره گر اين جريانات هستند. نمی گويم نگران و مشوش نيستند که مثل همه ما حکماً خيلی هاشان هستند ولی با مقاله هايشان و سخنان قصارشان در تلويزيون ها و رسانه های خارجی سعی می کنند ملت را از اينهم که هست بيشتر جوشی کنند. زير پوست جوانان تشنه آزادی می روند به جای اينکه به آنها بگويند «مواظب خودتان باشيد.» «بيخود خطر نکنيد.» ارزشش را ندارد.
به خطراتی که اين جوان ها با آن روبرو هستند فکر نمی کنند. به مادران داغدارشان. هدفشان سرنگونی جمهوری اسلامی به هر بهاست. برای همين هم هست که خارج نشين شده اند.
اين جوانان و مردان و زنان ايرانی در اين چند روز حماسه آفريدند. اگر همين فردا هم تصميم گرفتند که به اين جنبش خاتمه دهند و به زندگی عادی شان بپردازند بايستی به آنها احسنت و آفرين گفت. اين هفت روز دنيا را تکان داد. به جهانيان فهمانيد که ملت ايران از چه قماشند. در مقابل زور و استبداد می ايستد.
پس دوستان خارج نشين بس است. اينقدر تحليل های دو آتشه نکنيد که «خامنه ای گور خودش را کند» و «اين ميخ آخر در تابوت جمهوری اسلاميست» و غيره. نخير آقايان و خانم ها. خامنه ای خر نيست. می داند دارد چکار می کند. بيخودی خودش را به هچل نمی اندازد که بعداً مدفوع خور شود. بگذاريد خود مردم ايران تصميم بگيرند چکار می خواهند بکنند. مخصوصاً بعد از سخنان گهربار رهبر عاليقدر که به مردم اولتيماتوم داد که هر چه ديدند از چشم خودشان ديده اند. ما فقط می توانيم با تظاهراتمان از آنها پشتيبانی کنيم. اگر همين فردا خيابان های تهران خالی بود نبايستی شکايت کنيم. نبايستی نق بزنيم که موسوی ويا ملت ايران توخالی از آب در آمدند. ملت ايران در همين هفت روز حماسه آفريد و اين حماسه از نوع واقعيست نه از نوع احمدی نژادی.
پ.ن.: اين چند روزه يک عده جوان هستند که گروه گروه از خيابان جلوی خانه ما رژه می روند و به دفاع از ملت ايران شعار می دهند. فکر کنم اين شعارها بايستی به زبان انگليسی يا محلی باشد تا اثری داشته باشد. چون اگر نباشد مردم ديگر را فقط هاج و واج می کند که آيا چه خبر است. درست مثل اينست که من امشب از پنجره آپارتمانم فرياد «الله اکبر» سر دهم. بی شک همسايه ها پليس را خبر خواهند کرد. ما بايد مردم دنيا را با ملت ايران همراه کنيم. شعار به فارسی دادن شايد براي ما جالب باشد و قدری عقده هايمان را خالی کند ولی برای ديگران بی معنی ست.
۳/۲۵/۱۳۸۸
اين يک انقلاب است
وقتی به گفته ای دو ميليون نفر به طور خودجوش و هماهنگ نشده و با وجود تمام مشکلاتی که در اين چند روز از لحاظ اطلاع رسانی برايشان فراهم کرده اند در ميادين شهر اجتماع می کنند فقط می شود اسمش را انقلاب گذاشت. حالا فرض کنيد که اگر مجوز داشتند و به طور صحيح اطلاع رسانی هم شده بودند و نگران هجوم اراذل و اوباش هم نبودند، چند نفر جمع می شدند.
جمهوری اسلامی از بدو تولد يک عده خودی داشته و يک عده ناخودی. خيلی ها که قبلاً خودی بودند حالا ناخودی شده اند و بالعکس.
اين جريان خودی و ناخودی بودن در بطن جامعه هم بروز کرده است.
گروه خودی مستضعف و حزب اللهی است. بسيجی و سپاهی است. از قرار معلوم در ولايت فقيه ذوب شده. خيلي هايشان که سرباز پياده نظام هستند با شستشوی مغزی که در اين سی سال دريافت کرده اند، هر وقت که صلاح نظام باشد به خيابان ها می ريزند و «حماسه» ايجاد می کنند.
گروه دوم شهرنشين است. از انديشه ها و رفتار و عادات غربی پيروی می کند. از طبقه متوسط جامعه است. با سيستم حکومت دينی اشکال دارد. عده ای از اينها را در سال های اول انقلاب قلع و قمع کردند. آنهايی که طرز ديدهای مارکسيستی و چپی داشتند. عده ای راهی غرب شدند. بقيه هم در ايران ماندند و به زندگی مجازی شان ادامه دادند.
اين انقلاب را گروه دوم شروع کردند. چون آنها خودشان را به همان اندازه ايرانی می دانند که گروه اول ايرانی هستند. در طول سالها ج.ا. به طور کجدار و مريز با اين جماعت شهرنشين سر کرده و به طرق مختلف آنها را تحت فشار قرار داده است.
شخصی مانند موسوی هم بدون اينکه خودش بخواهد رهبر اين انقلاب شده. ولی طبق معمول همه انقلاب ها، مردم از رهبران خودشان پيشی گرفته اند. وقتی که موسوی از مقامات اجازه تجمع می خواهد ولی به او نمی دهند، موش می شود و از مردم می خواهد که اجتماع نکنند. چون نگران امنيت آنهاست. با اينکه خودش انقلابيست ولی هنوز اين جنبشی که در جامعه ايجاد شده را به صورت انقلابی نمی بيند. آخر قرار نبود انقلاب شود. ولی مردم ديگر کاری به اين کارها ندارند. با اينکه می دانند ممکن است از طرف اراذل و اوباش مورد حمله قرار گيرند به طور خودجوش تجمع می کنند. مردم گوی رهبری را از موسوی می گيرند و او بايستی خودش را دوان دوان برساند و دوباره به مردم ملحق شود. آنجا و زمانی که بالای اتومبيل می ايستد دوباره انقلابی می شود.
مردم ليدر می خواهند و موسوی را مجبور می کنند که ليدر شود، هر چقدر که ممکن است اينکار برايش خوشايند نباشد. چون هرچه باشد خود او زمانی در ولايت ذوب شده بود.
در روزهای آينده خامنه ای سعی خواهد کرد که با راه انداختن اجتماعات مشابه نشان دهد که جمهوری اسلامی چقدر طرفدار دارد ولی آب ريخته را نمی توان به جوی برگرداند. گروه ناخودی فهميده که چه توانايی هايی دارد. ديگر اجازه نمی دهد که هيچ احمقی آنرا «خس و خاشاک» بنامد. احمدی نژاد هم که از قدرتی که رهبری در اختيارش گذاشته بود هار شده بود حساب کار خودش را خواهد کرد.
خامنه ای با اين اقدام ناخردمندانه و زير پا گذاشتن رأی ملت به طور جدی مشروعيت نظام را زير سوال برد. تنها راه باقيمانده برايش ايجاد رعب بيشتر در جامعه است.
ويا می تواند «صدای اين انقلاب را بشنود.» پيش از اينکه دير شده باشد.
پ.ن.: امروز ياد حسين درخشان افتادم. جای او در اين وبلاگستان بيش از هميشه خاليست. او هم مثل من به نحوی در احمدی نژاد و ج. ا. خوبی می ديد. می خواست همه مخالفين نظام را به صورت غربزده جلوه دهد با اينکه خودش هم غربزده بود. می خواست در شهر ری زندگی کند در حاليکه می توانست در پاريس زندگی کند. ماه هاست که هيچکس از او خبری ندارد و انگار اصلاً فراموش شده.
۳/۲۴/۱۳۸۸
اعتراض به تقلب در انتخابات ايران
Mel Lastman Square
http://www.whereismyvote.org
به ژيان قميشی گوش کنيد.
۳/۲۳/۱۳۸۸
آقای احمدی نژاد برنده شد
حالا آقای احمدی نژاد مانده و اين جماعت
يا اين جماعت
يا جماعت دانشجو، يا جماعت فرهيخته؟ يا گروه های زنان، يا هر کس که به نحوی با اين شيوه حکومتی مشکل دارد.
کسانی که در مقابل سفارت خانه ها و کنسولگری ها جمع شده بودند و «احمدی بای بای» می خواندند.
ميليون ها ايرانی که در سرتا سر گيتی در خود تبعيدی به سر می برند و به موسوی رأی دادند چون روزنه اميدی می ديدند که رئيس جمهور آينده دست از اين چرندگويی ها بردارد. عقده خود بزرگ بينی نداشته باشد. دست از سر هولوکاست و مديريت جهانی و غيره و غيره بردارد. قبول کند که در ايران همه نظرات و سليقه ها می توانند آزادانه ابراز شوند.
در عوض همه سرخورده و مأيوس با خودشان عهد کردند که ديگر گول «آخوند» را نخورند و در چنين انتخاباتی شرکت نکنند. تحريمی ها را ببين که چه بادی در غبغب انداخته اند. مخالفين نظام را ببين که چطور در تلويزيون و رسانه ها جولان می دهند و در اتاق های فکری شان و در مجامعشان شامپاين باز کرده اند.
اينست نتيجه ای که رئيس جمهوري مردمی مان در پی اش بود؟ آبرو ريزی بيشتر براي نظام؟
اگر امام به بهانه حفظ و حراست نظام همه گروه های چپ و کمونيست را قلع و قمع کرد، جانشين امام به بهانه ای مشابه همه گروه های ليبرال را قلع و قمع می کند. اگر کسی بگويد که اين انتخابات بيشتر به کودتا شباهت دارد، آيا می توان از او ايراد گرفت؟
ايران برای همه ايرانيان؟ فکر نکنم.
۳/۱۴/۱۳۸۸
مردی از جنس مردم ويا فقط به شکل و شمايل مردم؟
آقای احمدی نژاد چشم بسته غيب می گويد. می گويد که هاشمی و خانواده اش مافيای قدرت راه انداخته اند. می گويد که ميلياردها تومان دزدی کرده اند و غيره. پرونده سازی می کند. انگار ملت از اين موضوعات خبر ندارند. انگار سران قوم نمی دانند که در ج.ا. چه خبر است. اين حرف ها را هم در دقيقه نود می زند. زمانيکه احساس خطر کرده که شايد دارد انتخابات را می بازد. شايد مردم از گنده گويی هايش به ستوه آمده باشند. شايد «ابر قدرت شدن» و «مديريت جهانی» و حل مشکل هولوکاست نمی خواهند. شايد به دنبال آرامش باشند. به دنبال معيشت و زندگی خودشان باشند.چهارسال پيش در اين دنيای مجازی وبلاگستان وضعيت بدی وجود داشت. عده زيادی می گفتند که بايستی انتخابات را تحريم کرد. عده ديگری هم می گفتند که بايستی برای جلوگيری از روی کار آمدن تندرو ها به معين بی بو و خاصيت و عصا قورت داده رأی داد. ما هم که خيال تحريم انتخابات نداشتيم به معين رأی داديم که انتخاب نشد و مردم احمدی نژاد را انتخاب کردند.
در تمام اين سالها هم تصور می کرديم که مردم انتخاب درست را کرده اند. همه گنده گويی ها و هاله نور و رابطه با امام زمان و خود بزرگ بينی هايش را ناديده می گرفتيم چون فکر می کرديم واقعاً دلش به حال مردم سوخته و میشود از اينگونه مسائل حاشيه ای گذر کردوقتي راجع به مردم فلسطين سخن می گفت واقعاً فکر می کرديم که از روی خلوص نيت صحبت می کند و نه اينکه بخشی از همين خود بزرگ بينی هايش باشد. وقتی ايران را به صورت ابر قدرت می ديد و به دنبال مديريت جهاني بود، دوباره می گفتيم که اشکالی ندارد. اين حرف ها را می زند که دل مردم را خوش کند. وقتی دروغ می گفت و يک کلاغ چهل کلاغ می کرد دوباره زير سبيلی در می کرديم. وقتيکه می گفت آزادی بيان و حقوق شهروندی و مسائل و مشکلات صنفی موضوعات حاشيه ايست، همينطور چون سعی می کرديم تصوير بزرگتر را ببينيم.
تا اينکه در مناظره اخير چهره واقعی خودش را نشان داد. نشان داد که برای قدرت می جنگد و همه آن شعارهايش که ملت ايران چنين کرده اند و چنان، شعار توخالی بود. همه اش حرف بود. حالا هم در دقيقه نود به نتايجی رسيده که همه ملت می دانند و می دانستند. در تمام اين چهار سال در کنار هاشمی نشست و با او خوش و بش کرد و حالا که می بيند ممکن است ببازد عکس همسر رقيبش را از جيب در می آورد و به او توهين می کند. هر زمان که به نفعش باشد و در مقابل خبرنگاران خارجی قرار می گيرد از جدايی قوای مجريه و قضاييه سخن می گويد ولی در طول مناظره تبديل به دادستان و قاضی و هيئت منصفه يکجا می شود.
حالا به فرض اينکه با اين هياهوها و سروصدا ها دوباره به رئيس جمهوری هم انتخاب شود، آيا دوباره فراموش می کند که هاشمی و دارو دسته اش چه کسانی هستند ويا اينکه بعد از انتخابات ريش نبودی هاشمی را می گيرد و در خيابان های شهر می گرداند؟ چطور همه اين آقايان در بيست و چهارسال گذشته خطا کار بودند به غير از مقام رهبری. اگر واقعاً جرأت داشت و می خواست افشاگری کند بايستی پای رهبری را هم به ميان می کشيد.
مردی از جنس مردم؟ فکر نکنم. مردی که فقط به فکر قدرت است.
اشتراک در پست‌ها [Atom]